(Fot. Archiwum)
Leśnicy z Nadleśnictwa Opole, Lasy Państwowe, poinformowali jakiś czas temu o nagraniu z fotopułapki, na którym widać wilczą rodzinę z młodymi osobnikami. To kolejny dowód, że populacja wilków na Opolszczyźnie powoli, ale konsekwentnie się odradza. Według specjalistów to oznaka zdrowego i zrównoważonego środowiska - wilki osiedlają się tylko tam, gdzie las jest bogaty w zwierzynę i spokojny.
Wilki w Polsce są objęte ścisłą ochroną gatunkową. Jeszcze kilkanaście lat temu widok tych zwierząt był rzadkością, dziś ich liczba w kraju szacowana jest na około 3000 osobników. Na Opolszczyźnie coraz częściej udaje się rejestrować tropy, wycie czy właśnie nagrania z fotopułapek.
- Wilki od kilku lat są stałymi mieszkańcami naszych lasów. Wcześniej ich obecność potwierdzaliśmy głównie na podstawie tropów czy odchodów, ale teraz mamy również dowody filmowe. Choć ich terytoria mogą sięgać nawet kilkudziesięciu kilometrów, to trzeba podkreślić, że są to zwierzęta bardzo ostrożne i unikają kontaktu z człowiekiem. Mieszkańcy Opola raczej nie mają szans na bezpośrednie spotkanie - a jeśli już do niego dojdzie, wilk zazwyczaj pierwszy się oddala - mówi Jacek Boczar, Nadleśnictwo Opole.
Spotkanie wilka w lesie jest wciąż bardzo mało prawdopodobne. Zwierzęta te mają doskonały słuch i węch - człowieka wyczuwają z daleka i najczęściej omijają go szerokim łukiem. Ich obecność przynosi natomiast konkretne korzyści: regulują liczebność saren, jeleni i dzików, pełniąc naturalną rolę "strażnika lasu".
Wilki - lojalne, mądre i nie tak groźne, jak się wydaje
Wilki żyją w rodzinach zwanych watahami, na czele których stoi para rodzicielska. To zwierzęta o wyjątkowo silnych więziach rodzinnych. Para tworząca watahę pozostaje ze sobą przez całe życie, wspólnie wychowując młode i broniąc swojego terytorium. Ich relacje są oparte na lojalności, a sposób, w jaki opiekują się potomstwem, przypomina troskę i współpracę w ludzkich rodzinach. Razem wychowują młode, polują i bronią swojego terytorium.
Zimą okrywa je grube futro z gęstym podszerstkiem, które chroni przed mrozem i wiatrem. Dzięki niemu wilki potrafią przetrwać nawet w ekstremalnych warunkach pogodowych.
Wataha ma wyraźną hierarchię, ale nie polega ona na ciągłej walce. Choć często mówi się o "walce o przywództwo", w rzeczywistości wataha działa jak dobrze zgrana rodzina - współpracuje przy polowaniu, wychowywaniu młodych i obronie terytorium. Wilki ustalają zasady głównie przez tzw. "walki psychologiczne" - postawą ciała, spojrzeniem, ukłonem czy ułożeniem ogona. Wystarczy jedno spojrzenie samca alfa, by przywrócić porządek w grupie.
Porozumiewanie się między wilkami to prawdziwa sztuka. Używają szerokiej gamy dźwięków - od pisków, przez warczenie, po charakterystyczne wycie. Każda wataha ma własny "dialekt" - ton wycia, po którym jej członkowie się rozpoznają. Co ciekawe, wilki potrafią nauczyć się szczekać w sposób podobny do psów, jeśli długo przebywają w ich pobliżu.
Ich mowa ciała również wiele mówi. Wilk stojący sztywno, z podniesionym ogonem i nastroszoną sierścią - to znak dominacji. Ułożone nisko uszy i schowany ogon oznaczają strach lub uległość. A energiczne machanie ogonem? To oznaka radości, tak jak u naszych psów.
Wilki posiadają też rozbudowany system zapachowy - mają gruczoły m.in. przy oczach, u nasady ogona i na skórze. Zapachy pozostawiane w terenie to swoiste "wiadomości" dla innych członków watahy.
Wilki są też niezwykle mobilne - młode osobniki, gdy dorastają, potrafią w poszukiwaniu nowego terytorium pokonać nawet kilkaset kilometrów. Dlatego pojawienie się ich w nowych rejonach kraju, także w okolicach Opola, nie jest zaskoczeniem.
Ich tropy można rozpoznać po charakterystycznym, wydłużonym kształcie łapy. Wilki poruszają się "po sznurku", czyli stawiają łapy jedna za drugą, by nie tracić energii - to jeden z powodów, dla których tak trudno je wypatrzyć w naturze.
Od legend po naukę - miejsce wilka w kulturze i naturze
Przez wieki wilki były ofiarami ludzkiego strachu. W średniowieczu polowano na nie masowo, uznając je za zagrożenie dla ludzi i zwierząt hodowlanych. Później ich futro stało się cennym surowcem. Dziś jednak coraz częściej patrzymy na nie inaczej - jako na symbol natury, wolności i siły.
W kulturze chrześcijańskiej wilk często przedstawiany był negatywnie - jako drapieżnik, który zagraża owcom. Ale w wielu kulturach pierwotnych jego wizerunek był zupełnie inny: kły wilka noszono jako amulety odwagi i mądrości. W mitologii rzymskiej to właśnie wilczyca wykarmiła Remusa i Romulusa - legendarnych założycieli Rzymu.
Dziś wilki są dowodem na to, że natura potrafi się odrodzić. Powrót tych drapieżników do lasów Nadleśnictwa Opole to nie powód do obaw, lecz znak, że ekosystem działa tak, jak powinien.
Zobacz także:Dziś na nowo musimy się uczyć żyć z wilkami "za płotem" - rozmowa z Jackiem Boczarem
KK 35947: Napisał postów [4181], status [VIP]
Te z ZOO też wypuśćcie z wybiegów to się schowają przed ludźmi bo są "płochliwe" po co sie nad nimi znęcać i trzymać na zamkniętych wybiegach... Jak już komuś te "cudowne pieski" skroją tyłek to ciekaw jestem co wtedy napiszesz, Ty albo wojtazz...