(Fot. Daggy)
Obchody rozpoczęła Msza Święta odprawiona o godzinie 16:00 w kościele pw. Przemienienia Pańskiego. Punktualnie o 17:00, w godzinie "W", zawyły syreny - w całym mieście zatrzymano się na chwilę ciszy, by uczcić pamięć powstańców. Następnie uczestnicy uroczystości zgromadzili się przy pomniku, gdzie odbyły się przemówienia okolicznościowe, Apel Pamięci oraz salwa honorowa. Wieńce złożyli przedstawiciele władz, instytucji i organizacji społecznych.
W wydarzeniu wzięli udział przedstawiciele władz miejskich i wojewódzkich, Wojska Polskiego, delegacje szkół oraz mieszkańcy Opola. Organizatorami byli: Opolski Urząd Wojewódzki, Urząd Marszałkowski, Urząd Miasta Opola, Instytut Pamięci Narodowej, Instytut Śląski i Wojsko Polskie.
Przypomniano, że 81 lat temu żołnierze Armii Krajowej oraz mieszkańcy Warszawy stanęli do nierównej walki o wolność, godność i niezależność. Wspomniano również, że barykady w Warszawie budowali nie tylko żołnierze podziemia, ale też ludność cywilna - walczyły dzieci, młodzież, całe rodziny.
- Nauczyli nas, czym jest miłość do ojczyzny, czym jest bohaterstwo i wolność - padło podczas przemówień. - Dziś z najwyższym szacunkiem pochylamy głowy przed tymi, którzy polegli, i przed tymi, którzy do dziś dają świadectwo swojej służby i wartości - mówił Janusz Kwiatkowski, prezes opolskiego koła Światowego Związku Żołnierzy AK.
Szczególne słowa skierowano także do uczniów i nauczycieli opolskich szkół, których patronami są bohaterowie Armii Krajowej: m.in. Publicznej Szkoły Podstawowej nr 29 im. Armii Krajowej, Zespołu Szkół Ekonomicznych im. gen. Stefana Roweckiego "Grota" czy Liceum nr 6 im. gen. Leopolda Okulickiego "Niedźwiadka".
- To wy, wy wszyscy tu zgromadzeni winniście być ambasadorami wiedzy o etosie Armii Krajowej i polskim państwie podziemnym - podkreślono.
Obecny na uroczystościach pan Jerzy, mieszkaniec Opola, mówi, że nie opuścił żadnych rocznic od lat:
- Jestem każdego roku, bo jestem Polakiem. Mój wuj walczył w Powstaniu, wcześniej w obronie Warszawy. Mam to we krwi. Powstanie było potrzebne. Ludzie już nie wytrzymywali tego, co się działo - mordów na Woli, na Ochocie. Ten zryw musiał się odbyć. Warto pamiętać - to ważna data
Powstanie Warszawskie, które wybuchło 1 sierpnia 1944 roku, było największym zrywem niepodległościowym II wojny światowej. Trwało 63 dni. W jego trakcie zginęło około 16 tysięcy powstańców oraz 150 tysięcy cywilów. Po kapitulacji Warszawa została niemal doszczętnie zniszczona. Mimo militarnej porażki, Powstanie stało się jednym z najważniejszych symboli walki Polaków o wolność.
Powstanie Warszawskie - heroiczny zryw czy tragiczna pomyłka?
Gaz: Napisał postów [5923], status [VIP]
Chłopaki tak trzymać, olał niemców.