(Fot. Dżacheć)
Mirosława Łukomskiego żegnali dziś strażacy z całego Opola, wręczając upominki.
Wyrozumiała, kochająca rodzina to podstawa, by strażak po służbie mógł odpocząć i nabrać sił do kolejnych wyzwań. Przecież codziennie strażacy ratują ofiary tragicznych zdarzeń, codziennie zmagają się z ludzkim cierpieniem.
- To trudna, bardzo trudna praca. Ale cieszy mnie to, że straż się rozwija, zmienia - mówi st. kpt. Mirosław Łukomski. - Przez te 25 lat bardzo zmieniło się wyposażenie, sprzęt z jakiego na co dzień korzystają strażacy. Tutaj nie mamy się czego wstydzić i nie odbiegamy od służb ratowniczych krajów zachodnich - zaznacza.
Zdaniem Łukomskiego, polscy strażacy są bardziej uniwersalni od swoich kolegów z Zachodu. - Tam są wąskie specjalizacje, a my jeździmy do wszystkiego - do kotów na drzewach po masowe wypadki komunikacyjne - mówi strażak.
Łukomski z uśmiechem wspomina, gdy podczas interwencji ganiali po drzewach papugę, która uciekła z mieszkania czy legwana, który również próbował życia na wolności. To wyjątki od reguły - najczęściej strażacy spotykają się z bólem, stratą i cierpieniem.
Co zatem zostaje w życiu człowieka po 25 latach, spędzonych w straży? - Grono wspaniałych ludzi, których udało się poznać, ale są też gorsze pamiątki. Siadł mi kręgosłup, czeka mnie wymiana dwóch kręgów - to zresztą jeden z powodów, przez które odchodzę na emeryturę - tłumaczy Łukomski. - Ale w pamięci zostają też trudne akcje, ludzkie tragedie. Wbrew temu, co niektórzy mówią - nie da się ich wyłączyć, zapomnieć - mówi strażak.
St. kpt. Mirosław Łukomski zaczynał pracę pod koniec lat 80. w Komendzie Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej w Opolu. Później przez 11 lat pracował w szkole podoficerskiej, a od 2003 roku służył w Jednostce Ratowniczo-Gaśniczej nr 2 w Opolu.
Razem z Mirosławem Łukomskim strażacy pożegnali też Roberta Hrycaka, również odchodzącego na emeryturę.
hydrant: Napisał postów [21], status [nowy]
Kurde ten Suchy Bór to ma rejon, nawet miejska w Opolu takiego nie ma