(fot. Dżacheć)
Jest Pan obecny w polskiej kulturze 40 lat. Jakie są Pana pierwsze wspomnienia ze sceną?
Dziewięć lat, Zespół pieśni i tańca Dzieci Warszawy - tańczę taniec chiński. Krąg się zatoczył - zaczynałem od chińskiego tańca, a teraz Pani Premier była w Chinach i ja już sobie kupiłem takie wdzianko, ponieważ mam być przewodnikiem po jedwabnym szlaku.
Na przestrzeni tych wszystkich lat z Andrzejem Rosiewiczem kojarzyła się duża, kolorowa mucha. Skąd pomysł na taką charakteryzację?
Starałem się mieć osobowość taką, która jest silna i stała, i to mi się jakoś udało, natomiast potem pomagałem sobie muchą. To był jeden z pomysłów komórki, która mną steruje.
Kilkukrotnie występował Pan przed opolską publicznością. Jak może Pan ocenić nasze poczucie humoru?
Poczucie humoru jest pokoleniowe i się trochę zmienia. Ja, który nie żyłem przed wojną to doceniałem też to, bo mądrością człowieka jest, żeby widzieć co było przedtem, co jest teraz i co będzie później, bo lepiej się rozumie społeczeństwo i człowieka. Nie można się zamykać w jednym kręgu żartu, tylko starać się poszerzać. W związku z tym martwi mnie trochę to poczucie humoru publiczności, bo ludzie w średnim wieku i starsi doceniają to, co ja, ale boleję trochę nad tym, że nie miałem dostępu do młodzieży. Andrzeja Rosiewicza nie ma z 15 lat w telewizorze, w związku z tym oni nie mogą poznać przyjemnego, inteligentnego żartu Andrzeja Rosiewicza i boleję nad tym, że takich przykładów nie mają, ponieważ idą do kina, pada jakieś przekleństwo i to jest dla nich śmieszne. Często wydaje się serię kabaretów, które są dosyć płaskie i dosyć słabe i jeżeli ja słucham ludzi niektórych to jestem rozczarowany poziomem żartów, które są opowiadane. Nie tylko w żarcie jakość się liczy, ważne żeby to było z wyższej półki, żeby nie lecieć bylejakością.
Czy można coś zrobić żeby tą jakość i poczucie humoru wśród młodzieży poprawić?
Oczywiście. Trzeba tylko decydentów medialnych, którzy powiedzą - wybierzmy tych, którzy mają klasę i mają takie poczucie humoru i dajmy przykład młodzieży. Ja takiego działania nie widzę w ogóle, ale utrwalanie bylejakości.
Co może Pan powiedzieć o współczesnej piosence?
Jakość wpada, ale i wypada. Przedtem było tak, że piosenka "Najwięcej witaminy", "Chłopcy radarowcy", "40 lat minęło" trwała i to jest trwały ślad w estradowej polskiej kulturze. Teraz wpadają piosenki z takim umiarkowanym talentem pisanym. Dlatego też tacy ludzie jak - Seweryn Krajewski, Andrzej Rosiewicz - ci, co komponują przeboje, powinni być szanowani, a ich głos powinien docierać do widza. Chciałbym, jak to nazwał ten Portugalczyk, co wygrał teraz Eurowizję - po tych utworach fast foodów i fajerwerków, aby znowu nastała epoka skupienia, liryzmu, czegoś naprawdę fajnego, osobowościowego.
Życzę, aby tak się stało. Dziękuję za rozmowę.
sasza: Napisał postów [287], status [młodszy wyjadacz]
Najwięcej witaminy mają polskie dziewczyny i to jest prawda Panie Rosiewicz!