Gabrieli Haczyk niestraszne są nawet mrozy i śnieg. (Fot. Dżacheć)
- Gdy miałam 26 lat i dwójkę małych dzieci, lekarze zdiagnozowali u mnie stwardnienie rozsiane. Z czasem pojawiły się problemy z równowagą, utykanie, a nawet chodzenie na czworaka. Nie mogłam utrzymać szklanki w rękach, miewałam też kłopoty z mówienie przez skurcze szczęki - wspomina Gabriela Haczyk.
Pani Gabriela podjęła jednak walkę z chorobą. - Zalecono mi dobre odżywianie i dużo ruchu. Miałam przydomowy ogródek, ale zaczęłam też uprawiać działkę. Po trzech latach zrezygnowałam z renty inwalidzkiej i rozpoczęłam pracę w zakładzie pracy chronionej. Tam zapewniono mi fachową opiekę medyczną i rehabilitację. Stan mojego zdrowia poprawił się na tyle, że zaczęłam chodzić po górach, prowadziłam nawet rajdy. Cały czas wypierałam z głowy moją chorobę.
Gdy wszystko wydawało się powoli układać, los kolejny raz doświadczył Gabrielę Haczyk. - Zachorowali moi bliscy, musiałam się nimi opiekować i na tamten czas zawiesiłam sportowe buty na kołku. Nastąpiła także reemisja mojej choroby. W wieku 40 lat znów pojawiły się niepokojące objawy, ponownie przebywałam w szpitalu. Walczyłam także z guzem piersi i torbielami trzustki. Cały czas wiedziałam jednak, że nie mogę się poddawać – słyszymy.
Prawdziwym lekarstwem miał okazać się sport. - W końcu moje dzieci stwierdziły, że jeśli nie mam czasu na górskie wycieczki, to mogłabym chociaż z nimi biegać. Miałam wtedy 62 lata, ale byłam zaprawiona w boju, bo góry nauczyły mnie wytrwałości i pokory. Po trzech miesiącach treningów wystartowałam już w Biegu Opolskim. Dystans 10 km pokonałam w 1 h 15 min. Każdy kolejny udział w zawodach sprawiał, że byłam coraz lepsza, biegałam coraz szybciej. Mając 65 lat na karku zrobiłam mój życiowy czas w maratonie – 5 godzin – przyznaje z dumą Pani Haczyk.
Sport stał się także codzienną pasją Opolanki. - W poniedziałki i piątki wsiadam na rower, a pozostałe dni poświęcam bieganiu, bez względu na warunki pogodowe. Rocznie pokonuję dystans ok. 3 tys. kilometrów. Ten sport dostarcza organizmowi potężną dawkę endorfin. Najszczęśliwszy moment to chwila, gdy przekraczamy linię mety, tego nie da się opisać!
W rozmowie z nami, biegaczka podkreśliła także istotną rolę prawidłowego odżywiania. - Dieta jest bardzo ważna. Osobiście unikam chemicznych ulepszaczy, staram się natomiast jeść zdrowe, pełnowartościowe i naturalne produkty. Nie stronię od warzyw oraz owoców, które dostarczają witamin i zastępują tabletki.
Pani Gabriela stara się również propagować sport wśród innych seniorów. - Biegami zaraziłam już kilkoro moich znajomych, nawet tych po 60-tce. Wspólne udowadniamy, że biegać można w każdym wieku i w każdą pogodę. Jestem przekonana, że to właśnie hart ducha, wykształcony dzięki uprawianiu sportu, pozwolił mi pokonać chorobę i że dzięki temu dziś czuję się dobrze.
Zapytana o ewentualne zakończenie kariery, Gabriela Haczyk odpowiada bez wahania. - Mam nadzieję, że będzie mi dane biegać nawet po siedemdziesiątce!
agenttomekk: Napisał postów [493], status [starszy pismak]
każda aktywność jest lepsza niż pierdzenie w stołek przed odbiornikiem i wtłaczanie do głowy syfu jaki nam podają a daje to same plusy i kondycja się wyrabia i pozytywne nastawienie najgorzej zacząć niestety dobry nawyk trudniej wyrobić niż zły