Wyróżniony pierwszą w historii Specjalną Złotą Palmą w Cannes obraz "Jean-Luc Godard. Imaginacje" to awangardowy esej będący kolażem m.in. z klasycznych dzieł filmowych, telewizyjnych newsów oraz amatorskich filmów rodem z YouTube'a. 88-letni twórca "Do utraty tchu" wcielając się w rolę narratora prowadzi nas przez fascynujący labirynt własnego umysłu, w którym Pierre Paolo Passolini sąsiaduje z Alfredem Hitchockiem i Michaelem Bay'em, Jan Sebastian Bach z Włodzimierzem Wysockim, a John Milton z Fiodorem Dostojewskim. "Jean-Luc Godard. Imaginacje" to kino ery multimediów, w której odbiorcy nieustająco bombardowani są fragmentarycznymi obrazami i dźwiękami z ekranów telewizorów, komputerów, telefonów komórkowych, a nawet smartwatchy. I na ich podstawie budują swój ogląd rzeczywistości. - Zrozumiałem, że najważniejszym zadaniem reżysera nie jest filmowanie lecz montaż... Ponieważ odbywa się on przy użyciu rąk, uważam, że trzeba myśleć rękoma Wyobraźcie sobie przez kilka minut, że jesteście zmuszeni spędzić cały dzień bez użycia rąk. Jak sobie z tym poradzicie? Jak będziecie jeść? Kochać? Nie da się zrobić niczego bez pomocy rąk. Dlatego mój film od początku pokazuje, że wszystko opiera się na pięciu palcach. A kiedy pięć palców się spotka, masz rękę - mówił reżyser podczas konferencji prasowej na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes. W "Jean-Luc Godard. Imaginacje" reżyser zastanawia się nad współczesną rolą kina, analizuje i poddaje krytyce jego niezdolność do rozpoznania okrucieństw XX i XXI wieku, w tym Holokaustu i konfliktu na Bliskim Wschodzie, pyta o powinności twórców oraz odbiorców filmowego spektaklu. Eksperymentując z proporcjami obrazu, montażem, kolorami i dźwiękiem próbuje dostrzec to, co skrywa się pod jego powierzchnią. - Większość filmów... skupia się na prezentowaniu czegoś, co się wydarza. Zaledwie kilka zaś mówi o tym, co się nie dzieje. Mam nadzieję, że mój film dotyka tego wymiaru.